Międzynarodowe stosunki polityczne

kiziamizia-lencia

Alezzzz prosze Cieee. To tylko sucha prawda. SAdzisz, iz jej wyklady sa porywajace?

Meg

Czy ktoś wie kiedy jest u Drzewickiej exam?

Viesia

Gosiu, czego Ty od nas wymagasz oczko

Jazgot

DZIĘKI WSPANIEŁEJ I NIEZASTĄPIONEJ userce MAARTA ofiarowuję materiały z 1, 2 i 3 wykładu dr. Drzewickiej.

Międzynarodowe Stosunki Polityczne (2.12.2006)

„Prawo dyplomatyczne” Orłowski

1. Pojęcie terminu dyplomacja wg autora składa się z 3 definicji

- dyplomacja jako oficjalna działalność kompetentnych organów państwowych realizujących środkami pokojowymi cele oraz bieżące założenia polityki zagranicznej.

- dyplomacja jako opierający się na założeniach naukowych zespół metod i sztuka realizacji założeń polityki zagranicznej np. prowadzenie notowań, zawieranie traktatów.

- dyplomacja jako zespół ludzi realizujących cele i zadania polityki zagranicznej, funkcjonowanie służby zagranicznej.

Prawo dyplomatyczne - ogół norm określających status, organizację oraz oficjalną działalność organów i zespół ludzi powołanych do realizacji stosunków międzynarodowych państwa. Dyplomacja musi działać na podstawie i w ramach zasad i norm prawa międzynarodowego, a w tym prawa dyplomatycznego i innych prawnych międzynarodowych norm.

Źródła prawa dyplomatycznego:
Obecnie zaliczamy:
- wielostronne umowy międzynarodowe
- umowy wielostronne i dwustronne regulujące status prawny oraz przywileje i immunitety organizacji międzynarodowych i ich funkcjonariuszy oraz przedstawicieli państw i delegacji.
- umowy dwustronne
- akty prawa wewnętrznego
- zwyczaj międzynarodowy
- praktyka sądowa i dyplomatyczna
- doktryna prawa międzynarodowego

Podstawowym, kompleksowym źródłem jest Konwencja Wiedeńska z 18.04.1961 o stosunkach dyplomatycznych.
Konwencja o misjach specjalnych z 1969.
Konwencja o zapobieganiu i karaniu przestępstw przeciwko osobom korzystającym z ochrony międzynarodowej.

Do ważnych aktów wielostronnych, powszechnych należy. Konwencja z 13.02.1947 o przywilejach i immunitetach organizacji wyspecjalizowanych w ONZ.

Do różnych aktów wielostronnych o ograniczonym zasięgu terytorialnym należy Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich z 8.04.1965.

Źródłem są również umowy dwustronne dotyczące poszczególnych dziedzin prawa dyplomatycznego np. układy pokojowe, o współpracy.

2. Etapy ewolucji historycznej to: teoria reprezentacji, teoria eksterytorialności, teoria funkcjonowania przywilejów
a) teoria reprezentacji - występowała wówczas gdy suwereni uważani byli za podmioty prawa międzynarodowego (Ludwik XIV - „Państwo to Ja”, absolutyzm). Przedstawiciel dyplomatyczny - to osobisty przedstawiciel władcy, mający jego prestiż i godność. W ten sposób wytworzył się immunitet jurysdykcyjny.

b) teoria eksterytorialności - zakłada, że pomieszczenia misji i przedstawiciele dyplomatyczni są pod względem prawnym jakby poza terytorium państwa przyjmującego. Jest to teoria fikcji prawnej lub „nieobecności prawnej”. Służy jako uzasadnienie udzielania w pomieszczeniach tzw. azylu dyplomatycznego.

c) teoria funkcjonalna (swobody funkcji) - jest to obowiązek zapewnienia dyplomacie i pozostałym członkom misji dyplomatycznej swobodnego wykonywania przez nich powierzonych im funkcji i zadań w warunkach pełnego, osobistego bezpieczeństwa.

3. Obowiązek respektowania ustawodawstwa, zwyczajów państwa przyjmującego i nie mieszania się do jego spraw wewnętrznych.

a) dyplomaci zobowiązani są do respektowania ustawodawstwa państwa przyjmującego i jego obyczajów (art. 3 Konwencji Wiedeńskiej z 1961 r.) w takim zakresie w jakim nie ogranicza ono, lub nie narusza przysługujących im przywilejów i immunitetów (art. 41 p1 K. Wiedeńskiej)

b) za przejaw mieszania się do spraw wewnętrznych między innymi należą:
publiczne krytykowanie polityki państwa przyjmującego, obraza głowy państwa, szefa rządu czy innych funkcjonariuszy państwowych i instytucji. Prowadzenie działalności wymierzonej przeciwko porządkowi publicznemu i bezpieczeństwu państwa przyjmującego, a szczególnie dywersja, szpiegostwo, udział w spisku, angażowanie się w życie polityczne państwa przyjmującego.

c) nie można uznać za przejaw mieszania się oficjalnych interwencji u władz państwa przyjmującego np. w obronie interesów państwa wysyłającego i jego obywateli, stanowiska zajmowanego podczas negocjacji, działalności mieszczących się w ramach wyliczonych w Konwencji Wiedeńskiej najważniejszych funkcji dyplomatycznych.

4. Odpowiedzialność za naruszenie przywilejów i immunitetów

a) problemem tym zajmuje się o wielu lat KPM ONZ, chcący dokonać kodyfikacji zasad i norm prawa międzynarodowego. Do dziś brak takiej kodyfikacji.

b) opieramy się na zwyczajowym prawie międzynarodowym. Istnieje kilka dobrze ugruntowanych zasad w tej materii np. że naruszenie zobowiązania międzynarodowego powoduje odpowiedzialność państwa naruszającego o zobowiązanie i w związku z tym obowiązek naprawienia szkody materialnej. Dopuszcza się formę restrykcji i odszkodowania pieniężnego.

c) gdy szkoda ma charakter polityczny – wówczas powinna mieć zadośćuczynienie moralne („danie satysfakcji”). Formy – oficjalne przeprosiny („wyrażenie ubolewania”) ze strony MSZ, oddanie honoru fladze państwa wysyłającego, wystawienie warty honorowej, ukaranie winnych np. zwolnienie z pracy funkcjonariusza, który np. dopuścił się naruszenia nietykalności dyplomaty, ukaranie osoby winnej dewastacji pomieszczenia.
d) Naruszenie przywilejów dyplomatycznych i immunitetów jest deliktem międzynarodowym, tzn. czynem niezgodnym z obowiązującymi zasadami i normami prawa międzynarodowego, przynoszącym szkodę interesom innych państw i dlatego pociągający za sobą odpowiedzialność międzynarodową państwa przyjmującego. Stąd z odpowiedzialności tej wynika dla państwa zawsze obowiązek naprawienia szkody w odpowiedniej formie. Z braku norm państwa same określają zakres tej odpowiedzialności i formy zadośćuczynienia poprzez bezpośrednie rokowania dyplomatyczne. Różnią się one w zależności od rodzaju deliktu.

5. Zakres immunitetów i przywilejów (zależy od stopnia)

Wg Konwencji Genewskiej z 1961

- grupa pierwsza to: szef misji dyplomatycznej, pozostali członkowie misji, jak również członkowie rodzin pozostający z nimi we wspólnocie domowej, nie będący obywatelami państwa przyjmującego

- grupa druga: członkowie personelu administracyjnego i technicznego, zgodnie z art. 29 - 35

- grupa trzecia członkowie personelu służby misji, nie będący obywatelami państwa przyjmującego

- grupa czwarta: służący prywatni, także nie będący obywatelami państwa przyjmującego.

6. Zakres terytorialny - w granicach terytorium państwa przyjmującego w tym również statki powietrzne i morskie.

7. Zakres czasowy - od chwili przekroczenia granicy państwa przyjmującego, pod warunkiem otrzymania wizy od państwa przyjmującego (jeśli taka jest wymagana), a następnie po dokonaniu notyfikacji faktu przybycia takiej osoby MSZ zgodnie z art. 10 K. Wiedeńskiej z 1961 r.

W zasadzie potwierdzone przez komisję, w odniesieniu do czynności służbowych przywileje, immunitety dyplomatyczne trwają nawet po zakończeniu funkcji i opuszczeniu terytorium państwa, a więc bez ograniczeń w czasie.

8. Nietykalność osobista jako najstarszy przywilej (na podstawie art. 29 i 37 K. Wiedeńskiej z 1961 r.)

Wybrane problemy realizowane są przez rząd.

9. Stosunki dyplomatyczne - oficjalne, pokojowe stosunki między podmiotami prawa dyplomatycznego, ustanowione dobrowolnie na podstawie porozumienia między dwoma uznającymi się nawzajem państwami i rządami i realizowane w ich imieniu i z ich upoważnienia, przez specjalne organy, przede wszystkim stałe i tymczasowe misje dyplomatyczne lub przedstawicieli państw trzecich oraz urzędników państwowych, stanowiących wyodrębnioną służbę państwową. Wchodzą w skład naczelnej administracji państwowej, zatrudnionych w resorcie spraw zagranicznych.
10. Prawo legacji (ins legationum )

a) jest to upoważnienie podmiotu prawa międzynarodowego do wysyłania swoich i przyjmowania obcych przedstawicieli dyplomatycznych

b) jest to podstawowy atrybut suwerenności państwowej

c) prawo wysyłania przedstawicieli dyplomatycznych należy wyłącznie do kompetencji państwa wysyłającego

d) prawo ich przyjęcia lub odmowy przyjęcia należy do kompetencji państwa przyjmującego

e) każda z suwerennych stron może zerwać lub zawiesić stosunki dyplomatyczne i żądać wycofania obcej misji dyplomatycznej w całości lub jej części lub konkretnych osób

Podmioty prawa legacji:

- główne suwerenne państwa (jednolita struktura wewnętrzna)

- podmioty o ograniczonej podmiotowości prawnej ( kraje,które nie mają jeszcze 100% suwerenności)

- konfederacja (jako całość lub tak jak The Commonwealth niekiedy realizowane jest za pośrednictwem Wielkiej Brytanii, niekiedy samodzielnie. Np Pakistan, Ghana, Kanada. Podobnie we Wspólnocie Francuskiej)

- federacje -sposób uregulowania zależy wyłącznie od ustawodawstwa wewnętrznego państw. Najczęściej członkowie federacji nie korzystają z prawa legacji, realizuje je w ich imieniu federacja (USA, RFN, Szwajcaria, Jugosławia)

- rządy emigracyjne – tylko wówczas, gdy rząd znalazł się poza granicami swojego państwa w związku z okupacją terytorium przez obce państwo – agresja

Prawo Legacji Stolicy Apostolskiej

1. Stolica Apostolska - korzysta z czynnego / biernego prawa legacji
2. Utrzymuje stosunki dyplomatyczne z ponad 140 krajami
3. Jest stroną dużej liczby umów międzynarodowych
4. Wysyłani za granicę przedstawiciele reprezentują samego Papieża - głowę kościoła katolickiego i jego naczelną organizację - Stolicą Apostolską
5. Uprawnienie reprezentowania łącznie zarezerwowane dla Papieża, realizowane jest również za pośrednictwem Sekretarza Stanu.

Stolica Apostolska:

- posiada czynne i bierne prawo legacji, zgodnie z art. 12 Traktatu Laterańskiego z 11.02.1929 r.
- Watykan jest państwem posiadającym suwerenność terytorialną nad Miastem Watykanem i utrzymuje stosunki dyplomatyczne
Zakon Maltański - posiada przedstawicieli dyplomatycznych w Paryżu, Rzymie, Watykanie. Uznany jako podmiot prawa międzynarodowego przez Włochy i Francję.

11. Stałe przedstawicielstwa państw członkowskich przy organizacjach międzynarodowych

) podstawowe kompetencje przedstawicielstwa:

- okazywanie pomoce w realizacji celów i zasad organizacji
- utrzymywanie niezbędnej łączności między państwami członkowskimi, a sekretariatem organizacji.

Ponadto:

- reprezentowanie państwa wysyłającego w organizacji międzynarodowej
- prowadzenie rokowań
- zapoznawanie się z działalnością organizacji międzynarodowych i przekazanie informacji o tym do władz własnego kraju
- stoją na straży interesów własnego państwa

b) Personel stałych przedstawicielstw to:

- członkowie personelu dyplomatycznego
- członkowie personelu administracyjnego
- członkowie personelu technicznego
- personel służby

c) najczęściej nie ma wśród dyplomatycznego personelu

- attache’ wojskowego, handlowego, morskiego i lotniczego
- radców

W 1975 r. na konferencji we Wiedniu uchwalono konwencję o reprezentacji państw w ich stosunkach z organizacjami międzynarodowymi mającymi uniwersalny charakter (ONZ)

Konwencja ta reguluje sytuację prawną:

- stałych przedstawicielstw
- stałych obserwatorów
- delegatów uczestniczących w sesjach i konferencjach zorganizowanych przez organizacje unitarne
- oraz przyznaje stałemu przedstawicielowi i zatrudnionym tam pracownikom przywileje i immunitety analogiczne do tych z których korzysta misja dyplomatyczna, jak i jej pracownicy

Na czele przedstawicielstwa stałego stoi - stały przedstawiciel w kraju (RP), bądź (ONZ) ambasador

Mianowania dokonują samodzielnie władze kraju wysyłającego. Listy uwierzytelniające mogą być wystawione przez:

- głowę państwa
- premiera
- Ministra Spraw Zagranicznych

Listy są skierowane do szefa organizacji międzynarodowej

Po złożeniu listu uwierzytelniającego – stały przedstawiciel ma prawo:

- reprezentowania swego kraju wobec danej organizacji
- utrzymywania kontaktu z Sekretariatem
- prowadzenia oficjalnej korespondencji

Wizyty po objęciu stanowiska

Funkcje państwa, które decydują, że jest ono państwem:

- posiadanie terytorium ograniczonego stabilnymi granicami
- posiadanie ludności
- władza polityczna

13.01.2007r.

Jakie czynniki decydują o sile państwa:
- Armia- silne państwo oznacza zdolność do prowadzenia polityk publicznych w nowych uwarunkowaniach zewnętrznych i wewnętrznych. Siła państwa jest warunkiem włączania się naszego kraju w struktury europejskie i globalną gospodarkę

- istotne znaczenie ma planowanie strategiczne polityk rządu w lepsze wykorzystywanie instrumentów politycznych dostępnych dzięki integracji europejskiej. Potrzebna jest taka reorganizacja pracy poszczególnych urzędów

- o słabości państwa decyduje w dużym stopniu słabość koordynacji praw poszczególnych ministrów. Właśnie dlatego potrzebna jest lepsza niż w poprzednich gabinetach koordynacja polityk inwestycyjnych i przygotowywanych regulacji. Ogromne znaczenie ma także stworzenie centrum koordynacji polityki rządu w sprawach europejskich

- duże znaczenie dla wzmocnienia państwa może mieć umiejętne wykorzystywanie aktywności społeczeństwa obywatelskiego i potencjału organizacji pozarządowych. Wymaga to jednak zasadniczej zmiany obowiązującego obecnie modelu państwa administracyjnego w kierunku państwa sieciowego
- w warunkach ustroju demokratycznego istotnym czynnikiem wpływającym na siłę państwa jest polityka. Wybory umożliwiają dokonanie korekty wcześniejszych polityk publicznych. Większa legitymacja społeczna dla nowego rządu wzmacnia siłę państwa i umożliwia zainicjowanie odwiecznych reform.

Uczestnicy/ aktorzy/ podmioty stosunków międzynarodowych
ZA: R.Vukadinovicem:
Uczestnikiem nazywamy każdego nosiciela jakiejś aktywności, która wpływa na stosunki międzynarodowe w sensie pozytywnym lub negatywnym. Działalność ta winna być ciągłym, wolnym świadomym i zamierzonym, działaniem, wywierającym skutki wykraczające poza granice danego kraju.

ZA: I.Popiuk-Rysińską:
Uczestnicy to podmioty zdolne do aktywności międzynarodowej, z więc do z mieniania lub utrwalania w sposób zamierzony stanów środowiska międzynarodowego.

Podział na uczestników stosunków międzynarodowych:
1. Państwowych i pozapaństwowych:
- narody
- organizacje międzynarodowe i ruchy międzynarodowe
- uczestnicy trans narodowi (kościoły, organizacje)
- uczestnicy subpaństwowi ( Amnesty I. , Greenpeace)
2. Podział wg Prof. Kukułki:
- podmiotowe i przedpodmiotowe:
Podmiotowe:
Podmioty prawa międzynarodowego, podmioty stosunków międzynarodowych; Stolica Apostolska, międzyrządowe i pozarządowe organizacje międzynarodowe.
Przedpodmiotowe:
Zjawiska i rzeczy, które stanowią elementy systemów oddziaływań międzynarodowych, obok uczestników podmiotowych. W tym sensie uczestników międzynarodowych stosunków politycznych są: osiągnięcia techniczne i kulturalne, arsenały najgroźniejszych broni, międzynarodowy podział pracy, prestiż państw i narodów.

ZA: I Popiuk- Rysińską:
Wszystkie państwa można podzielić na następujące podstawowe grupy:
1. Mocarstwa uniwersalne, zdolne do działań w skali globalnej we wszystkich dziedzinach stosunków zewnętrznych np. USA
2. Mocarstwa sektorowe, zdolne do działań w skali globalnej w jednej dziedzinie np. gospodarczej- JAPONIA
3. Mocarstwa regionalne- zdolne do efektywnego oddziaływania np. Francja
4. Państwa zdolne do oddziaływania w skali lokalnej

Środki i metody polityki zagranicznej:
- środki militarne a w nich sposoby penetracji i interwencji
- drogi dyplomatyczne

R A C J A S T A N U: jako zjawisko polityczne i wartość polityczna: przedstwaia się ja w kilku aspektach:
- wzgląd na dobro państwa
- reguły postępowania politycznego
- kryterium oceny działań politycznych
- priorytet dla interesu państwowego
- prymat interesu zbiorowego
- moralne podstawy podejmowania przez państwo określonych działań
- priorytet nad norma mai moralnymi i prawnymi
- argument dla określonego działania POLITYCZNEGO

Różne podejścia prowadzą do różnej interpretacji tego zjawiska i tak:
- racja stanu to reguła moralnego usprawiedliwiania zarówno zamiarów, jak i działań politycznych państwa
- to kierowanie się w polityce głównie względami na realny interes państwa, nawet niezgodnie z moralnością i prawem
- to dokonywanie przez państwa wyboru działań umacniających jego potęgę z prawem użycia w tym celu przemocy
- to podejmowanie przez państwo działań pozaprawnych i pozamoralnych celem zachowania jego istnienia
Definicje racji stanu dzielimy na trzy grupy:
- bezwzględna wyższość interesu państwa nad innymi interesami i normami
- względna wyższość interesu państwa nad innymi interesami i normami
- autonomiczne interesy państwa w stosunku do innych interesów i norm
Racja stanu jako wartość polityczna spełnia istotne funkcje wobec innych wartości politycznych są to:
- rozszerzające lub zawężające katalog wartości politycznych
- hierarchizujące wartości
- interpretujące poszczególne wartości
- integrujące wartości, relatywizujące poszczególne wartości w odniesieniu do sytuacji historycznej

Polityka zagraniczna państwa to:
- ochrona jego niepodległości i bezpieczeństwa
- ochrona jego interesów ekonomicznych
- działanie służące zapobieżeniu szkodliwej aktywności obcych podmiotów polityk
- ochrona wartości narodowych i strzeżeniu wszelkiego rodzaju tajemnic
- upowszechniania i kreowanie wizerunku danego państwa na forum międzynarodowym
Polityka zagraniczna jest prowadzona przez państwa:
- za pośrednictwem upoważnionych osób lub organów w interesie państwa formułowanych przez warstwy rządzące oficjalnie utożsamianym z interesem narodowym lub ogólnospołecznym:
- w stosunku do innych państw
- przeciwko innym państwom
- z innymi państwami
Podejście podmiotowe polityki zagranicznej to:
- traktowanie polityki jako zbiorczy wyraz postępowania państwa w stosunkach międzynarodowych uwarunkowany obiektywnymi i subiektywnymi czynnikami.
Podejście przedmiotowe polityki zagranicznej:
- kompleks obejmujący wszystkie sfery stosunków państwa ze światem zewnętrznym we wszystkich sferach, poczynając od klasycznych dziedzin bezpieczeństwa, wymiany gospodarczej do nowych więzi ekonomicznych aż po sferę zagadnień społecznych
Polityka zagraniczna współcześnie funkcjonujących państw to;
- proces racjonalnego myślenia decydentów
- to nie tylko jedna z polityk szczegółowych jak np. polityka społeczna, finansowa- jest ona natomiast drugą stroną polityki wewnętrznej . A poszczególne polityki szczegółowo maja swój wymiar i przedłużenie zagraniczne.

Stosunki wielostronne:
Odmiany stosunków wielostronnych:
- konferencje międzynarodowe
- organizacje międzynarodowe
- ugrupowania państwa nie działające na podstawie umów czy statutów

Temat:
Organy wewnętrzne i zewnętrzne państwa w płaszczyźnie spraw stosunków międzynarodowych

Najwyższe organy państwowe dzielimy na:
-
- organy ustalające wole i zasady polityki państwa w dziedzinie jego stosunków międzynarodowych
- organy powołane do realizacji i wyrażania ze skutkiem prawnym tej woli

Organy o kompetencjach w zakresie stosunków międzynarodowych dzielimy na:
- wewnętrzne tzw. działające i mające stałą siedzibę w granicach państwa
- zewnętrzne tzw. działające poza granicami państwa- stałe i czasowe
W praktyce funkcjonuje tzw. nowa kategoria dyplomacji para dyplomacji polegająca na powierzaniu pełnienia niektórych funkcji dyplomatycznych osobom spoza oficjalnej służby dyplomatycznej lub konsularnej albo instytucjom półoficjalnym czy prywatnym głównie w sytuacji braku stosunków dyplomatycznych między państwami

Prawo internacjonalizacji w stosunkach międzynarodowych:
Pojęcie” internacjonalizacji” i jej zakres wskazuje, iż obejmuje ono zjawiska i procesy związen z rozszerzeniem i dynamiką wszystkich rodzajów stosunków międzynarodowych

Prawo internacjonalizacji różnych dziedzin życia zorganizowanych grup społecznych jest fundamentem obiektywnego procesu rozwojowego stosunków międzynarodowych i całego życia międzynarodowego.
- istnienie takiego prawa potwierdza coraz powszechniej widoczną prawidłowość ,że wzrost liczby podmiotów stosunków międzynarodowych powoduje intensyfikację ich oddziaływań wzajemnych a także pogłębienia wpływu stosunków międzynarodowych na stosunki wewnętrznie zorganizowanych grup społecznych i jednostek.

Internacjonalizacja jest podstawowym prawem stosunków międzynarodowych
- umiędzynarodowianie różnych sfer życia społecznego
- oznacza również rozszerzanie zakresu i nasilenie intensywności oddziaływań wzajemnych poszczególnych narodów i państw jak i różnych dziedzin

INternalizacja
- w sensie prawnym to przyjmowanie i przyswajanie przez zorganizowany podmioty( głównie państwo) zewnętrznych instytucji i norm przez włączanie ich ( inkorporację) do swego systemu wewnętrznego

Źródłem procesów internacjonalizacji i internalizacji jest dynamika potrzeb interesów państwa. Oba procesy są wzajemnie współzależne.

18.03.2007

Mocarstwowość państwa wg Z. Brzezińskiego

1. Globalny zasięg siły militarnej
2. Globalne oddziaływanie gospodarcze
3. globalna atrakcyjność kulturowa i ideologiczna
4. Wymiar kumulujący trzy poprzednie: globalna siła politycznego nacisku

Biorąc pod uwagę rozkład sił międzynarodowych wyróżnić możemy następujące typy globalnego ładu politycznego:

- Układ monocentryczny - przywództwo lub dominacja jednego lub grupy państw
- hegemonia – przywództwo narzucone
- dominacja – ukształtowana w procesie
- Układ bipolarny – dwa państwa ustalają stan równowagi, dzieląc się wpływami
- Układ policentryczny – istnieje kilka centrów dominacji

System międzynarodowy może być zbudowany na sztywnych i luźnych strukturach zależności. (wysoka polaryzacja potęgi i mała polaryzacja potęgi – zależy od kultury, władzy, sytuacji geopolitycznej)

Globalizacja i procesy światowe niosą istotne zmiany we wszystkie aspekty cywilizacyjne

Cechy państwa kwalifikujące je jako podmiot stosunków międzynarodowych określa konwencja o Państwach i Obowiązkach z 1933 r.

1. stała i osiadła ludność
2. terytorium określone granicami
3. suwerenna władza publiczna zdolna skutecznie rządzić tą ludnością w granicach tego terytorium, utrzymywać przestrzeń z innymi państwami. Uznanie

Konflikty światowe:

3 fazy włączania się w strategię międzynarodową

- izolacjonistyczna - potrzeba trwania w miejscu zdobytym, nieangażowanie się w konflikty, nie rośniemy dalej, bo to co mamy wystarczy i tego bronimy

- ekspresjonistyczna - ideologiczna
- modernistyczna - duże współdziałanie, budowa silnego kraju z wpływami + stosunki z różnymi podmiotami stosunków międzynarodowych, oddziaływanie gospodarcze, ideologiczne, myśl strategiczna, nowy ład społeczny i polityczny, pomoc i współdziałanie.

Idea wojny militarnej zdegradowana po II Wojnie Światowej – na rzecz idei współpracy. Inne płaszczyzny rywalizacji, niż militarno wojenne. Bezpieczeństwo poprzez pomoc i współpracę.

Żadna z tamtych cech, cech państwa ma jakościowego i absolutnego charakteru. Są względnie stopniowane i występują w większym i mniejszym stopniu. Narastająca integracja i globalizacja powoduje powstanie nowych koncepcji.

Suwerenność państw różni się pod względem stopnia i intensywności

Współczesne procesy, które ograniczają suwerenność:

1) rosnąca rola tych podmiotów stosunków międzynarodowych, które nie są państwami
2) postępująca internacjonalizacja interesów, wartości, norm i działań
3) rosnąca globalizacja problemów wymagająca rozwiązania
4) Coraz bardziej skomplikowane sieci współzależności państw i innych podmiotów polityki zagranicznej. Zmniejsza to pole manewru państw oraz ich swobodę decyzji.

Maarta

akurat wyklad 2 macie dzięki tak samo wspaniałej i niezastapionej Joasi T! cwaniak

Dodaję ostatni wykład (19.05.2007) i teraz jest całość.

Czynniki określające siłę państwa są czynnikami istotnymi politycznie. Od lat 90 wzrastają jednak czynniki dotyczace gospodarki, militarne są natomiast na drugim planie (inaczej jest w przyp. np. Iranu). Wizerunek silnego państwa budują czynniki medialne, polityczne.
racja stanu jest wartością polityczną, łączy się z tematyką państwo, jako potęgi międzynarodowej.

NEGOCJACJE - wyróżniamy dwa rodzaje:
-negocjacje odbywały się wokół zaistniałych sporów i konfliktów na tle nieuchronnych sprzecznych interesów, a elementy współdziałania i współpracy były jedynie "produktem ubocznym"
- negocjacje w drugiej epoce są odwrotne tj. tendencją jest współpraca i współdziałanie, a spory i konflikty są "produktem ubocznym"

Obecnie negocjacje są głównym narzędziem prowadzenia do rozwiązania konfliktów.

Druga tendencja jest efektem PRAWIDŁOWOŚCI, jaką narzuca szybki rozwój sposobów i metod wytwarzania form komunikowania oraz transportu i szybka dywersyfikacja treści, stylu i metod konsumpcji; w konsekwencji mamy nieustanny wzrost współzależności i współdziałania, wzrost kontrowersji, rywalizacji, sporów i konfliktów.

W coraz mniejszym stopniu ten stan rzeczy może być rozwiązywany metodami siłowymi. To otworzyło drogę do NIEODWRACALNEGO włączenia negocjacji do zespołu środków łagodzących lub regulujących sprawy sporne na tle naturalnie powstających sprzeczności interesów gospodarczych czy politycznych.

Społeczeństwo międzynarodowe wytworzyło w związku z tym usługi, pośrednictwo czy mediacje, postępowanie pojednawcze czyli koncyliację, arbitraż czyli rozjemstwo i sądownictwo międzynarodowe. Te elementy przygotowały negocjacje współczesne w sposób etapowy; są nadal stosowane, ale dominują negocjacje. Skuteczność ich jest określana konkretnymi działaniami. negocjacje są metodą: najszybszą, najprostszą, najbardziej skuteczną; najważniejsze są bezpośrednie. Zastosowanie też przy traktatowym układaniu stosunków międzynarodowych pomiędzy podmiotami samodzielnymi i suwerennymi.

Współczesne negocjacje to norma, zwyczaj międzynarodowy, ale sa też aktu prawne nakazujące stosowanie ich przed pozostałymi środkami:
- karta ONZ
- konwencja wiedeńska z 1961, art. 3
- akty prawne dot. Ligi Narodów (hist.)
Dopuszcza się inne środki, ale dopiero po zastosowaniu negocjacji.